Tongariro National Park

Vanochtend worden we wakker met een stralende zon, een strakblauwe lucht en uitzicht op de me sneeuw bedekte top van de Mount Ruapehu (2792 m.), de hoogste berg in dit gebied.

Na het welbekende ontbijt met een eitje, fruit, yoghurt, muesli en koffie zijn we naar het dorp gegaan om bij de plaatselijke VVV te informeren naar welke wegen er al dan niet bereidbaar zijn. We willen naar de Mangawhero-falls die wat hoger op de berg liggen. En inderdaad, de weg daarnaar toe is vandaag open. Gisteren was die dicht door de sneeuw die was gevallen.

Het was boven fris (10 graden) maar heerlijk zonnig. De weg dampt van het vocht, af en toe is het moeilijk de weg te onderschijnen door de laagstaande zon. Ik heb het idee dat ik in de winter ben, dan in de herfst: de lucht is blauw en fris, de zon schijnt, het licht is heel helder. Erg móói weer.

De wandelroute heen en terug naar de falls is ongeveer 2,5 uur. We komen over een plateau van de berg waar de Moun Ruepehu weerkaatst wordt in de meertjes die daar zijn. Het plateau is in herfstkleuren gehuld. Onderweg komen we zo nu en dan mensen tegen, maar af en toe is het heerlijk stil. Zelfs de vogels zijn stil. Zoals ze wel eens zeggen: je kunt de stilte horen. De falls zelf zijn leuk, het water is enorm helder. Het water is ook heerlijk om te drinken, geen chloor meer in het water zoals dat in Wellington het geval was. Gisteravond heb ik zitten ‘snoepen’ van het water.

We besluiten terug te gaan naar het dorp te gaan en natuurlijk koffie te drinken. Gratis wifi en we kunnen onze mails en apps weer even lezen. Later in de middag willen we nog even naar de bibliotheek om het verhaal van gisteren en de foto’s te uploaden. Maar later blijkt dat we de convertor vergeten zijn. Ze hebben hier namelijk een 3-potige stekker. Morgen dan nog maar een keer proberen.

Dan doen we nog een wandeling. Het weer is nog steeds prima, al is de bewolking wel weer wat binnen komen waaien. De voorspellingen waren ook dat we einde van de dag weer miezerregen zouden hebben. We gaan een kleine 10 minuten met de auto naar de Old Coach route. Het begint dan wat te druppelen. We gaan toch lopen, als het echt te erg wordt gaan we wel terug. Na 5 minuten stopt het met regenen.

Ik wil nog een koe op de foto. Gisteren het schaap, vandaag de koe. Ik heb een koe op het oog die me wel aanspreekt. Eerst blijft ze nuffig grazen, maar na mijn verleidelijke kiekeboe kijkt ze op en kan ik haar kieken.

We gaan richting Horopito en komen uit bij de Ohakune-railway. Zowel de niet meer in gebruik zijnde oude brug van ruim 100 jaar geleden en de huidige brug ontmoeten elkaar daar. Overigens hebben we geen trein gezien of gehoord. We kunnen over de oude brug naar de overkant lopen, hoog boven het dal. Ik vind het maar niks (die hoogte en het idee dat de brug kan instorten en ik te pletter val) en loop stoïcijns heen en terug. Na een uur of 2,5 zijn we weer terug bij de auto. We hebben de hele weg geen druppel regen gehad, maar 10 minuten voordat we terug zijn begint het zachtjes te druppen. Dat is daarna weer over.

Ruud had zich voorgenomen om morgen een 6-8 uur durende wandeltocht (Tongariro crossing) te maken over een andere berg in het National Park. Ik had er niet zo veel zin in: hoog boven op de top, koud, flinke wind, mistig, flink klimmen over brokkelige stenen… en vooral de tijdsduur. Dan zou het standje doorzetten en volhouden moeten worden en daar had ik geen zin in. Om 5 uur bij de VVV bleek dat ze net de ‘go’ hadden gekregen voor de tocht van morgen (vandaag ging hij niet door).

Ik vond het niet zo verstandig als Ruud alleen zou gaan. 6-8 uur alleen lopen, glad, wellicht regen, etc, etc. Ik ga dan natuurlijk ook weer de meest vreselijke dingen in mijn hoofd halen: vallen, enkel gebroken, etc. Dat dan ook weer. Als er dan nog andere mensen op de tocht waren zodat er nog mensen waren die hem tegen zouden kunnen komen… En Ruud vond het natuurlijk weer niks dat ik het niet oké vond dat hij ging. Dus ja, ruzie in de tent. In de winkel. Nou hebben wij meestal kéurige ruzie, dus het bleef bescheiden. Uiteindelijk heeft Ruud besloten niet te gaan, want hij voelt hierin ook een verantwoordelijkheid naar mij. Dat even kort door de bocht.

Weer terug thuis hebben we het plan gemaakt om een deel van de tocht morgen te lopen. Na overleg met Gayle blijkt dat we dan juist het mooiste stuk van de tocht missen en alleen het geploeter gaan ondernemen. En daarbij ligt er nu vooral sneeuw, dus van het mooie gesteente zie je nu veel minder. Zij heeft 2 mooie alternatieven gegeven. Morgen, na de weersberichten, maken we het definitieve plan.