Van Greymouth naar Kaikoura

Vanochtend om 8 uur opgestaan. Ontbijtje, afwassen en de boel inpakken. Het weer is behoorlijk rustig. Door de ramen van de auto is zo goed als niks meer te zien, dus die krijgen een kledder water om weer schoon te worden.

Lynne belt rond half 9 dat er nog steeds een aantal wegen zijn afgesloten. De west-coast heeft last van overstromingen (in de buurt van Bruce Bay), daar zijn de wegen onbegaanbaar, het noorden van het zuidereiland heeft erg veel last van regen gehad en ook de oostkust (waar we vandaag naar toe gaan) heeft het ‘moeilijk’. Lynne kijkt om 9 uur naar de update voor de wegen en belt dan weer terug. Het is onduidelijk hoe het precies is met de wegen van de west- naar de zuidkust is, dus we moeten het maar proberen. Ze weet zelf ook niet zo goed wat het beste is. Mochten we er echt niet door komen dan kunnen we altijd terug komen en nog een nacht in de Bach blijven. Nou, wat mij betreft liever niet. Maar ja, wie weet is dat dan wel het beste. Ze wil nog wel even naar ons volgende logeeradres bellen om te checken hoe het daar is. Wij geven haar het telefoonnummer en na een paar minuten belt ze terug met de mededeling dat ze geen contact krijgt. De telefoonlijn lijkt dood.

Goed, weer bepakt en bezakt gaan we goedgehumeurd en vol vertrouwen op pad. Het weer is rustig, we hebben zelfs een voorzichtig zonnetje. En ja, we hebben zo’n 320 km afgelegd. De wegen zijn schoon, alleen zijn er heel veel bomen omgewaaid of takken afgewaaid. Maar die zijn inmiddels allemaal opgeruimd, in de zin dat ze aan de kant van de weg liggen, sommige al in stukken gezaagd. De ‘wegopruimdienst’ is al vroeg aan de slag gegaan en zo te zien met heel wat mensen!

We komen ook onderweg héél veel auto’s tegen. De afgelopen 3 weken hebben we niet zó veel Nieuw Zeelanders gezien. Het lijkt bijna de Randstad wel… Navraag later bij de eigenaren van ons nieuwe onderkomen (David en Lynn) dat met de Pasen Nieuw Zeelanders bij familie op bezoek gaan en dan daar een heel weekend van maken. En volgende week vrijdag is ook een vrije dag (25 april) herdenking van alle gevallen in oorlogen) en dus maken ze er nu een hele week vrij van.

De laatste 100 km gaan door de Inland Road. Een hele mooie weg, die ooit bedoeld was voor plaatselijk verkeer en die dus vraagt om je snelheid aan te passen. Af en toe een bordje met ‘flooding’ (overstroming) en wat oranje pionnen om je er extra voor waarschuwen, maar de meeste floodings zijn al weer opgedroogd. Maar zeker de moeite waard! Zeker, als dan later ook nog mist komt opdagen, geeft het wat unheimische sfeer. Ik had het idee terug te zijn in de jaren 50 van de vorige eeuw. Niet dat ik toen al op deze aarde rondliep, maar de vergeelde foto’s van die tijd zijn de connectie. Het gele in het landschap komt door de bomen in combinatie met de rivieren die nu modderbruin zijn door de vele regen en het zand en dan nog de mist. Erg mooi! We komen hier ook bijna niemand meer tegen.

Dan komen we aan in Kaikoura, want dat was onze bestemming voor vandaag. De routebeschrijving naar de lodge is zoals altijd weer heel betrouwbaar. Vanaf de grote weg moeten we zo’n 50 meter schuin omhoog (volgens Ruud 35 graden) en dan stopt de boel. Want de weg naar boven is door het water behoorlijk uitgesleten en daar kunnen we met onze Toyota toch echt niet op. Ik loop naar boven en kom David daar tegen, die opgelucht is dat we er zijn want ze hadden zich toch zorgen gemaakt of we wel zouden kunnen komen. Vlak na ons komen andere mensen (ook uit Nederland), die ook van de westkust hebben moeten komen. Met de Van (busje) brengt David onze spullen boven en hij vertelt later vandaag met de buurman de boel dicht te gaan maken. Hij komt dan met de tractor de boel met kiezels dicht maken. Dan kan de auto ook naar boven.

In onze cottage aangekomen voel ik me meteen weer op mijn gemak. Het is niet mijn stijl, maar het is in elk geval schoon en zeker met zorg ingericht. Toch heel wat anders dan dat vrijgezellenhuisje, daar heb ik me niet echt op mijn gemak gevoeld, dat kwam door het weer (zeker) maar ook door de vieze boel. In Sharks Eye’s (zo heet ons huisje) kan ik weer zakken. Aan de voorkant kijk je recht uit op de zee (50 meter) verder en aan de achterkant zie je de besneeuwde bergtoppen.

David had al gezegd even langs te komen om de ‘weerverhalen’ uit te wisselen en hij komt inderdaad om een uur of 6 langs. Het blijkt ook hier behoorlijk tekeer te zijn gegaan, behoorlijk wat wegen die opgebroken zijn door naar beneden geschoven zand meegenomen door de regen, overstromingen , uitval van elektriciteit en telefoon.
De weersberichten voor morgen zijn gunstig, zon en halfbewolkt. David zegt dat hij verwacht dat de whale watching (met de boot, die we hebben geboekt) morgen waarschijnlijk niet door gaat omdat de zee nog te onstuimig is. We zullen zien, morgen.

Eerst maar even een nachtje rústig slapen, hoop ik.