Hunting area of MacKenzie

Zondag. Zondag, dan denk je rust. Maar nee, wij hebben een hunt gepland! Jawel, en ik (Mariëlle) gaat mee… Sommige dingen moet je once-in-a-life-time doen. (By the way: dit verhaal is niet geschikt voor degene die geen details wenst over het doodschieten en villen van een dier. Het is maar dat je het weet...)

Bert (eigenaar van de lodge) en Paul (vriend van Bert) zijn onze begeleiders. Om half 10 ’s ochtends komen ze ons halen. Eerst gaan we naar Berts huis één km verder. We krijgen uitleg over het geweer en de veiligheid. We oefenen met schieten op een stuk grond bij een rivier.
Eerst mag Ruud proefschieten. Hij heeft natuurlijk al in een vroeger verleden op de schietvereniging ervaring opgedaan met schieten, dus die is er wat comfortabeler onder dan ik. Ruud schiet goed. Drie schoten in de roos op een bord op 100 meter afstand.

Dan ik. Ik mag eerst met een lichter kaliber schieten, de mannen vinden dit een beter idee. Met een .22, voor wie dat wat zegt. Zo’n typisch jachtgeweer (zoals dat er in mijn ogen uit ziet), met een houten kolf. Oordoppen op om het geluid te dempen. Dan naar het grotere geschut, met een .243. Je krijgt er nieuw vakjargon bij ;)!
Dan spannend: kijken hoe ik de roos al dan niet geraakt heb. De mannen zijn onder de indruk. Alles (8 kogels) binnen de roos. Eén in de bullseye. Ik vind het wel spannend allemaal, in de zin van uitdagend en leuk om te doen. Hoe hou je jezelf rustig en geconcentreerd. Blijkbaar lukt het… ;).

Ja, en dan de auto in. Op naar ‘het veld’. Op ruim een uur rijden van de lodge vandaan heeft Bert een afspraak met de boer van een groot stuk land waar we een dag op kunnen jagen. Walibi’s, konijnen, herten en wat er meer voor het geweer komt. Het weer is comfortabel: een graad of 18 en een wat wazig schijnend zonnetje. Prima buitenweer.
Het valt me op dat veiligheid voor alles gaat, zowel wat rijden betreft als het omgaan met het schiettuig. Er wordt rustig en geconcentreerd rond gereden in bergachtig landschap in een 4wheeldrive met 3.0 liter. Hoe hoger we komen hoe hobbeliger het wordt. Iedereen kijkt continue uit het open raam om naar dieren uit te kijken. Zo nu en dan wordt de auto uitgezet, de verrekijkers aan de ogen en turen naar meer verscholen zittend wild. Het heeft wel wat…

En ja, daar zie ik een grote zwarte walibi. Ik krijg het geweer in mijn handen en mag vuren, vanuit de auto. En ik mis, 10 cm. boven zijn kop, hoor ik. Het dier is natuurlijk verdwenen. Ik ben er ook wel een beetje blij om. Dit ging me toch allemaal wel erg snel. Maar ja, hier kwam ik toch ook voor. Oké, auto uit en in de richting lopen waar het dier naar verdwenen is. Die hebben we niet meer gezien.

Er is wel een andere walibi in de picuture, van een kleinere soort. Nu is het Ruuds beurt. En hij schiet raak. Ook het tweede schot is raak, want het eerste schot was niet dodelijk. Maar ja, geen fototoestel bij ons. Dus als Ruud met de prooi op de foto wil, moet hij het dier gaan halen en de berg op dragen. En dat doet hij. Hij is erg vermoeid van de extra kilo’s die hij mee heeft te slepen. Maar dan toch op de foto. Ik begin het allemaal wat vervreemdend te vinden en te realiseren dat je ‘zo maar’, voor de sport (?) een dier dood.

En wat gebeurt er dan met de geschoten walibi? Die wordt een beetje aan de kant gelegd en achter gelaten… Tja… De verklaring is dat walibi’s in overvloed zijn in Nieuw Zeeland. Dus elk dier minder is meegenomen. Dat maakt het dan weer een beetje ‘verantwoord’, dat jagen. Volgens Bert is het vlees ook niet lekker en zitten de dieren vol met wormen.
Tien minuten hierna zitten we aan de lunch met de door Pennie (vrouw van Bert), met sandwiches en fruit, water en selfmade coockies. Bert verteld over zijn verleden als hertenvanger met helicopters, veel geld verdienen en het net zo gemakkelijk allemaal weer uitgeven aan drank, vrouwen en allerlei andere zaken. Een man met grote verhalen. En een man met een wijsheid over het leven waar ik uren naar kan luisteren: waar gaat het over in het leven en waar wil je je mee bezig houden. Zijn ‘office’ is de natuur in de bergen.

Het is inmiddels 3 uur als we weer verder gaan. Opnieuw wordt gespot naar andere dieren. De walibi’s zien we regelmatig en nog meer walibi’s zitten goed verstopt tussen de struiken.
En dan mag ik opnieuw het geweer oppakken en schieten op een walibi. En ja, eerste schot: raak. Het dier kukelt voorover en valt naar beneden. We hebben de walibi niet meer terug kunnen vinden, dus een foto ontbreekt. Bert is er van overtuigd dat ik hem geraakt heb. Daar ga ik dan maar vanuit. De kogelhuls als ‘bewijs’ in mijn broekzak… Aan de ene kant de thrill dat ik het beest geraakt heb, aan de andere kant de twijfel of dit nu zo’n goede zaak is…

Weer wat later, opnieuw wordt er een walibi gespot. Ruud legt aan en mist.

Tegen 18 uur ziet Paul een konijn vlak bij de auto, aan de kant van Ruud. Hij schiet van een afstand van 10 ft. en raakt het konijn midden in zijn buik. Het loopt nog een paar meter en stort neer. Volgens Bert kan je niet beter raken: een dier is zo het snelst dood en het dier bloed hierdoor het meest, waardoor het vlees het lekkerst is.
Bert pakt zijn mes uit zijn broekzak en in 5 minuten is het dier gevild. Bewondering voor het vakmanschap waarmee hij het doet. Weerzin tegen en tegelijkertijd ook bewondering het gemak waarmee hij met een dier omgaat dat net gedood is. Het is voor hem heel gewoon te doen zoals hij doet. En ik realiseer me ook wel dat ik wel vlees eet, maar me verstop voor de manier waarop dieren aan hun einde komen. Ik zou zo maar ter plekke vegetariër kunnen worden…

Het einde van de huntdag nadert, maar Bert vindt dat ik ook nog een trofee moet hebben. Ik vind dat ik al voldoende trofee heb, namelijk met papiertje van vanochtend waaruit blijkt dat ik in de bullseye geschoten heb… Ik besluit niet meer te willen schieten vandaag.
Ruud krijgt nog een laatste poging om een walibi te schieten. Hij raakt hem drie keer, maar het dier is nog niet dood. Paul geeft hem uiteindelijk het beslissende schot.

We gaan naar de landeigenaar, kletsen wat en hij vraagt me wat ik er van vond deze dag en ik kom spontaan tot de uitspraak: ‘I like the shooting, I don’t like the killing’. Ik geloof dat dit een mooie samenvatting van de dag is.

Op de weg terug, wordt mijn vooroordeel over jagers bevestigd: we stoppen bij een kroeg aan de rand van de weg, laden een aantal flesjes local beer en gemixte drankjes in en rijden terug naar Peel Forrest.

We hebben de hele middag in de MacKenzie pass gejaagd op de top van de bergen (1650 m.) en ik ben weer een ervaring rijker en wee wat wijzer. Als afsluiting in de lodge nog even nagenieten in de hot-tub. Al met al een zeer geslaagde dag in goed gezelschap.