Bruce Bay

Ontbijtje om half 9. Zoals we al verwacht hadden, was er meer dan voldoende keuze. Al is die steeds dezelfde: yoghurt met fruit en muesli, toast en een gebakken ontbijt in verschillende versies. Maar je hoort me niet klagen!
De Californiërs zitten hier ook nog een dag. We krijgen met z’n 6-en een rondrit van ongeveer 1,5 uur door John met de auto door de streek. Het plenst overigens van de regen. Hij vertelt over de omgeving, over de assimilatie van de Maori’s met de Britten en andere volkeren. We gaan langs een Maori kerkhof, rijden weggetjes in die privat property zijn. En krijgen zo een beeld hoe een ander deel van de Nieuw-Zeelandse bevolking leeft. Het ziet er allemaal wat armoedig uit, soms wat achterbuur-achtig of ‘the gypsie way’. We zitten toch vooral in B&B’s van het wat hogere segment en hebben daardoor toch een wat beperkt beeld van de Nieuw-Zeelander. Zoals Richard van een eerdere B&B al zei dat het verschil tussen arm en rijk in NZ de laatste jaren steeds groter is geworden.
Tegelijkertijd is de saamhorigheid onderling groot. Voorbeelden daarvan geeft hij van de school die gesloten is afgelopen jaar omdat er te weinig kinderen op de school zaten (slechts 3) en de manier waarop ze ervoor gezorgd hebben dat er nu een betaalde bus naar een school op een half uur tot een uur afstand rijdt met vrijwillige chauffeurs (ook hier!). Of de manier waarop ze er voor zorgen dat de kleine kerk (90 m2) toch kan blijven bestaan. De deur is altijd open en geschikt voor alle gelovigen; er worden katholieke en anglicaanse diensten gehouden en als je wat anders wil kan dat ook.
Terug in de lodge weer een kop koffie en Patty haalt net vers gebakken cakejes uit de oven… Het ging goed met de lijn, na morgen maar weer op het sobere pad…
Rond een uur of 2 vertrekken Ruud en ik naar Hunts Bay met onze regenjassen en –broeken aan, met regenlaarzen en een paraplu. De regen valt nog steeds met bakken uit de hemel. Het is niet zo koud, zo’n 14 graden. Vanochtend zijn we hier ook geweest en hebben kennis gemaakt met een jonge Maori goudzoeker. Reden om terug te gaan naar de Bay is dat we Bleu stone willen zoeken en dat we graag willen zien hoe dat goud zoeken in z’n werk gaat. Het is inmiddels eb aan het worden en dan kun je tussen de nieuwe aanvoer van stenen wellicht een Blue stone vinden. De steen heeft een mooie kleur blauw, maar is redelijk zeldzaam . Je kunt er sieraden van maken.
John had ons verteld dat je wel kunt gaan zoeken, maar dat het vaak zo is dat de steen jou vindt. Concreter, als je niet zoekt dat ‘valt je oog’ er zo maar op.
Ruud (ik ook) en vindt niks. Nog geen 2 minuten nadat hij denkt dat het hem gestolen kan worden, valt zijn ook op een Blue stone… Toevallig?
We gaan nog even langs bij de goudzoeker en zijn moeder op het strand verderop. Die bevestigen dat het een Blue stone is. Verder vertellen ze hoe het goud zoeken hier gaat. In het donkerbruine zand van het strand zit zwart zand. In dat zwarte zand zit het goud, dat schijnt het aan te trekken (combinatie van materialen waarschijnlijk). Eerst doen ze proefzeefjes en als ze dan een goede plek gevonden hebben, zetten ze er de machine op die overigens handmatig met een schep gevuld moet worden met het zand. Deze mensen kunnen hun dagelijks onderhoud in redelijke mate voorzien, maar het is zeer zeker geen vetpot.

Vanavond weer een heerlijk diner met vooraf Whitebaite op Patty’s way, zonder het wittebrood en het zout. Lekker, maar ik begrijp niet de bijzonderheid van smaak die ons beloofd werd. Een witte vis (lijkt op kabeljouw) als hoofdmaaltijd, natuurlijk door John afgelopen vrijdag gevangen, gebakken aardappeltjes en gekookte groente (van alles wat). Als toetje bosbessenscrumble met bananenijs. Wederom heel erg lekker. We zijn hier erg verwend!
Grappig om te bemerken dat de overeenkomsten met de Amerikanen erg groot zijn. Gesproken over van alles en nog wat. Vooral ook over geloof, plaats van Christus, plek van de liefde, Ken Wilber, Marc Gafny (ze kenden deze 2 mannen niet!). Mooie mensen, mooie gesprekken.
Ergens in het gesprek vanavond gaf ik aan dat ik me erg kan voegen in het Nieuw-Zeelandse klimaat (mensen) en sfeer. Vooral ook de ruimte (letterlijk en figuurlijk). En dat ik benieuwd ben wat de (beperkte) ruimte in Nederland weer met me doet en wat we van hier mee kunnen nemen naar Nederland en kunnen integreren in ons leven daar. Vooral het tempo en of je werkt om te leven of leeft om te werken.
Morgen naar Bach on the Beach.