Bomen zo groot!

Onrustig geslapen en daardoor mooi de ochtend zon kunnen zien opkomen. Met mijn half slaperige hoofd mijn boek gepakt en even gelezen totdat Mariëlle ook zover was om aan de koffie te gaan. Het was iets frisser vanmorgen en je kon zien dat er veel vocht in de lucht zat wat weer een mooi effect geeft op de bladeren en het gras.

Inpakken en de lodge even doorlopen of we niets vergeten zijn. Gisteren had ik nog een glas wijn omgegooid op het witte vloerkleed en gelukkig was de vlek helemaal weg, ppffueeuw. Waar zout al niet goed voor is 
Even afscheidt genomen en een korte rit voor de boeg naar de West kust. Geen spannende rit wisten we dus hebben we maar een grevelpad genomen om de ferry te ontwijken. Helaas konden we niet veel zien door de lage dichte bebossing. Na een klein uurtje rijden begon het landschap iets intressanter te worden, minder bebouwing en mooie glooiende bergen en prachtig groen gras overal. We keken elkaar aan met een blik dat het zelfs nog iets zou worden deze rit.

Aangekomen in Omapere en ingechecked. We wisten dat we vanavond een excursie hadden alleen wisten we niet hoelaat we gingen vertrekken vandaar dat onze rit gericht was op Omapere direct. Om 04.45 PM zouden we verzamelen en 05.00 PM on route. We hadden nog een uur of 4 om ons te amuseren, even naar het bijgelegen VVV.

Twee wandelingen stelde de alleraardigste mevrouw ons voor en volgzaam dat wij zijn gingen we op pad. Als eerste een tochtje langs het strand bij Pakanea om de “Koutu Boulders” te bekijken. Dit zijn stenen die in de loop van tijd als een bol waren afgesleten en op het strand lagen. Het was eb dus perfect getimed. Het weer was heerlijk, flinke wind, wolken en soms het felle zonnetje er doorheen.

De tweede wandeling was meer naar het Noord Westen richting Omapere. Voordat we aan het tochtje zouden beginnen was het tijd voor een “bakkie” bij Café Schoone. Daar hadden ze WIFI als enige in de buurt. Verhalen en foto’s geupload en regenjas aan voor de wandeling. De “Signal station road” was echt magnifiek!! We hadden het eigenlijk niet verwacht maar wat was het daar mooi. Het sterk veranderende weer gaf ieder moment de omgeving een geheel ander karakter en het was een genot voor het oog. Ik dacht nog dat wanneer de schilder Reneour hier zou zitten dat hij gek werd (de schilder die zo bekend is geworden omdat hij “het licht” zo goed kon vangen op zijn olieverf doeken).

Het liep al tegen vieren dus weer richting ons hotel om aanstalten te gaan maken voor onze “Twilight Encounter” te Waipoua. We gingen de “dikke” bomen bezoeken. Nadat we verzamelt waren (nog een Amerikaans stel en een vrouw uit Australië) gingen we met Bill (onze gids) op pad. Bill kwam uit deze buurt en zijn tribe was hier ook gevestigd sinds een paar honderd jaar. Nadat we een fotomomentje hadden op de heuveltop dat uitzicht gaf over de baai en de monding naar de zee gingen we het subtropisch regenwoud is. Na een minuut of 20 waren we aangekomen bij onze eerste stop. Bill heeft ons na een “safty instruction” het woud ingenomen en uitgelegd welke 3 lagen in begroeiing verantwoordelijk waren voor een subtropisch regenwoud zoals we gingen betreden. Ook de vogel geluiden waren of bijgebracht en onze focus laf op 3 vogels waaronder de kiwi. We hebben ze allemaal gehoord maar geen gezien. Ook de grote bosslakken hebben we niet gezien. Wat wel,….glimwormen, dikke spinnen en ,….BOMEN!!

We begonnen met een Kauri tree (codi, uitgesproken door de Maori’s). van een jaar of 13, toen één van 100 jaar dat was al best een flinke boom. De Kauri tree’s zijn kaars recht en groeien direct naar het licht, dus altijd hoger dan zijn direct omgeving. Na bij het licht aangekomen stoppen ze met groeien en gaan ze alleen nog maar in de breedte. De volgende was 500 jaar, toen 800 jaar en natuurlijk zag je de verschillen. Bill vertelde over hoe onze voorouders deze bomen kapten en de hele wereld over brachten om te verkopen. Deze bomen waren ideaal voor bijvoorbeeld maten voor schepen omdat er geen knoesten inzaten en recht waren.

Hierna nam hij ons mee naar “The Four Sisters”. Dit waren 4 bomen (zelfde genen) die naast elkaar groeiden was zeer uniek was. Verderop mochten we alleen maar op de grond kijken om de verrassing niet te snel te zien. Nadat Bill “ja” hed gezegd stonden we oog in oog met een 1000 jaar oude boom die echt enorm was. Bill vertelde hoe een parasiet de boom langzaam kon doden door de boom te laten stikken. Ook deze parasiet (die eruit zag als een boom op zichzelf) was enorm geworden door de jaren heen. Onze volgende stop was Te Matua Ngahere of wel, The father of the forrest. Toen we in de buurt kwamen werd de stilte gevraagd door Bill om een gebed ten gehore te brengen om deze enorme boom te eren, ook de god van de natuur en zijn voorouders waren in dit gebed verwikkelt. In stilte liepen we de bocht om en daar stond werkelijk een enorme boom. Even een paar getallen, omtrek van 17 meter en 45 meter hoog dat maakte een inhoud van 224 m3 hout. Verder heeft Bill uitgelegd “hoe” je een boom moet meten om erachter te komen dat het de grootste boom is. Deze “Father of the Forrest” was nummer 2 op de wereldranglijst. Toen we bij de boom stonden geheel in het donker, geen geluid en de volle maan die de boom een prachtig silhouet gaf waren we toch wel ff stil. Deze boom was 3000 jaar oud en als je dan zo’n levend wezen ziet dat dwingt respect af.

Bill heeft nog een lied gezongen en later nog muziek gemaakt met een traditionele Maori fluit wat alles nog indrukwekkender maakte voor mij. Ik was blij dat iedereen stil kon zijn en de rust kon opbrengen om deze energie toe te laten wat zo’n boom uitstraalt.

We zijn hierna terug naar de auto gelopen (20 min) om als laatste naar de aller grootste boom ter wereld te gaan, de nummer 1. De naam van deze gigant is Tane Mahuta of wel, The Lord of the Forrest. We moesten 5 min met de auto en 2 min het bos in om deze reus aan te staren. 51 meter hoog, 13 in omtrek en 245 m3 hout. De maan lichte de boom mooi aan en de harsen glinsterden in het maanlicht. Bill herhaalde het rituaal van zang en gebed en ook nu weer was dit indrukwekkend. Samen besloten we om morgenochtend nog even terug te gaan om de bomen bij daglicht te bekijken voordat we richting Auckalnd zullen rijden.

Na een 20 minuten autorit terug naar Omapere hebben we nog even iets gegeten en hadden nog wat wijn. Straks de mand in en morgen onze laatste dag voordat de terugreis zijn aanvang neemt.