De rustende chief

Vanochtend een lekker zonnetje en we kunnen buiten ontbijten. Lekker!
We gaan vandaag naar Te Mata Peak. Daarvoor gaan we richting Havelock North. We gaan met de auto helemaal naar boven, naar 399 meter. Van daaruit kunnen we de hele omgeving zien, Hawke Bay heet het gebied. Het landschap is aan alle kanten weer anders. We blijven er wel een tijdje.

Er is ook nog een verhaal te vertellen over Te Mata Peak. De meest vertelde (Maori)legende is deze. De heuvel is het lichaam van de chief Ronkokako, een voorouder van een bepaalde Maori-stam. Hij was van plan aan andere stam aan te vallen totdat hij de dochter van de chief van die andere stam zag. Hij was onder de indruk van haar schoonheid. Hij kreeg een aantal opdrachten te doen, maar alleen de laatste heeft hij nog steeds niet volbracht, namelijk het zich een weg eten door de berg. Hij is tijdens die opdracht in slaap gevallen en hij slaapt nog steeds. Ronkakako ligt op zijn rug en je kunt en face zijn gezicht zien. Het is maar dat jullie dit weten…

Daarna zijn we naar Havelock North city gegaan en hebben daar wat rond gelopen. Het leek ons gisteren wel een gezellig stadje. Vandaag was het er saai en weinig te beleven. Dus een kopje koffie en een hoofdstuk of wat uit het boek verder zijn we naar Hastings getogen. De zon was overigens nog steeds lekker, de temperatuur liep in de middag zelfs op naar 21 graden. Mijn kuitbroek was goed te doen, maar morgen toch maar weer de lange.

In Hastings konden we wat Maori-sculpturen zien, was ons gisteren in de VVV verteld. Die sculpturen waren er inderdaad, maar na 5 minuten hadden we het wel gezien. Hastings zelf dan nog maar even bekijken en al snel vroegen we ons af wat we daar eigenlijk deden.

We zijn toen naar de kust gegaan, naar Waimarama. Op het stand wat mensen die met boten in de weer waren en een aantal windsurfers. Hier wat naar gekeken. Terug naar Tom’s Cottage, de was die we vanochtend gebracht hadden weer opgehaald en opgeruimd en heerlijk neergeploft op de veranda.

In de winkel hebben we weer wat nieuws gezien bij het fruit: het ziet er aan de buitenkant uit als een rode pruim, aan de binnenkant als een passievrucht en smaakt zoet – zuur. De vrucht heet Tamarillo red. De mevrouw aan wie we vroegen wat het was en hoe je het moet eten, zei dat het een vrucht was die zij vooral kende van haar oma, die at die vaak. De jongere mensen kennen die nauwelijks. En inderdaad, aan de kassa wist het jonge kassamedewerker ook niet wat het was.

Morgen naar Napier. Ben benieuwd!